İLKEL SAVUNMALARIN GELİŞMİŞ SAVUNMALARDAN FARKLARI

İlkel savunmalar üstbenliği sertleştirirler; yargılayıcılık, aşağılayıcılık ve zulm edicilik artar.

Benliği zayıflatırlar. Engellenmeye ve kaygıya tolerans azalır. Saldırganlık ve kaygı benliğin hizmetine giremez. Hastanın görüşmedeki, ilişkilerindeki ve yaşamının bütünündeki uyum gücü ve esnekliği azalır.

Haset, nefret, paranoya, sadizm vb. preödipal ögeleri baskınlaştırırlar. Yıkıcılık, dağılma, olumsuz duygular artar.

Gerçekliği değerlendirme yetisini bozarlar.

Uyuma yönelik esnekliği değil savaşmaya yönelik saldırganlığı ya da içe kapanmayı artırırlar.

Bağlanma ve ayrılma süreçleri kontrol etmeye çalışılırken yıkarlar.

Saldırganlık ve cinsellik hem daha çok birbirine karışır hem de daha ilkel hale gelir.

Kendilik ve nesne tasarımları bütünleşemez, parçalar olarak kalır.

İlkel savunmalar iyi ve kötü biçiminde aşırı genellemeler yaratır.

Sınırlar yıkılır, tasarımlar ve ilişkiler iç içe geçer. Benlik, kendilik ve nesne etkileşimleri anlaşılmaz hale gelir.

Kendilik ve nesne ilişkisi hızla değiştiğinden kimlik hissini bozarlar.

İlkel savunma düzenekleri ön plana çıktığında, çelişkili kendilik ve nesne durumları ardı ardına etkinleşirler. Çelişkili kendilik ve nesne tasarımları birbirlerinden uzakta tutulduğu sürece, bu çatışmaların yarattığı kaygı engellenmiş ve denetlenmiş olacaktır. Sınırda kişiliklerin iç dünyasında kendilik ve nesne tasarımlarının sınırları belirginleşmediği ve tasarımlar bütünleşmediği için bölme, ayırma ve yansıtma kolayca devreye girer. İyiyi ve kötüyü ayırma çabası nesne sürekliliğini bozar.

İlişkiler üçlü düzlemden ikili düzleme geriler. İkili ilişkilerden çıkılamaz.

İlişkiler ikili ilişkiler düzlemine geriliyorsa, bağımlılık artmışsa, sadomazoşistik bir ilişki ortaya çıkmışsa ilkel savunmalar kullanılıyordur.

İlkel savunmalar kullanıldığında benliğin simgeleştirme gücü zayıflar, somutlaşmaya kayılır. Büyüsel düşünce ve animistik düşünce etkinleşir.